Picea pungens f. glauca - świerk kłujący

Nazwa zbiorowa dla wszystkich form o cechach gatunku, srebrzystym zabarwieniu igieł i nieznanej tożsamości odmianowej. Poszczególne egzemplarze mogą różnić się pomiędzy sobą, ponieważ zwykle rośliny rozmnażane są przez wysiew nasion, a następnie selekcję najlepiej wybarwionych egzemplarzy. Rośliny o takich cechach występują także w naturalnym środowisku Gór Skalistych w zachodniej części Ameryki Północnej. Jest to duże drzewo o regularnym, stożkowym pokroju, powszechnie znane jako srebrny świerk. Na naturalnych stanowiskach osiąga wysokość ponad 30 m. Drzewa rosnące swobodnie posiadają korony ugałęzione do samej ziemi. Gałęzie sztywne, odstające pod kątem prostym od przewodnika. Igły sztywne, zaostrzone, bardzo kłujące, do 3 cm długości, czterokanciaste, ułożone promieniście, srebrzystozielone do srebrzystych. Poszczególne egzemplarze różnią się od siebie intensywnością barwy. Szyszki zwisające, jasnobrązowe, długości 8-10 cm, z drobnymi, miękkimi, pofalowanymi łuskami. Gatunek światłolubny, odporny na niskie temperatury i warunki miejskie. Wymagania glebowe i wilgotnościowe małe. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, wilgotnych, przepuszczalnych, kwaśnych lub lekko kwaśnych. Polecany do nasadzeń pojedynczych i kompozycji ogrodowych oraz szpalerów. Często wykorzystywany jako bożonarodzeniowa choinka. Gałęzie wykorzystywane do kompozycji bukieciarskich. Gatunek uprawiany z nasion, wskutek tego sadzonki różnią się między sobą i w różnym stopniu zachowują cechy odmiany matecznej.