Pinus mugo 'Mops' - sosna górska

Kosodrzewina występuje w górach Europy Środkowej i Południowej (Karpaty, Sudety, Alpy) tworząc zwarte zarośla do wysokości 2500 m n.p.m. Charakteryzuje się dużymi zdolnościami adaptacyjnymi do zróżnicowanych warunków środowiska, stąd z powodzeniem sprawdza się na terenie całego kraju. Pinus mugo ‘Mops’ jest odmianą wyjątkowo niską, gęstą i wolno rosnącą. Została wyselekcjonowana około 1950 roku. Karłowa, prawie kulista forma tej sosny osiąga po 10 latach uprawy około 0,5 m wysokości i szerokości. Młode pędy są nagie, brązowe. Igły ciemne, zielono-niebieskie, błyszczące, bez woskowego nalotu, zebrane po dwie w pęczku, gęsto osadzone na pędzie. Korowina na starych pniach nie łuszczy się, lecz pęka. Szyszki drobne długości około 5 cm, ciemnobrunatne, osadzone po 2 lub 3 dojrzewają w trzecim roku po kwitnieniu. Pomimo, że kosodrzewina występuje naturalnie w rejonach górskich, bardzo dobrze rośnie na nizinach. Doskonale nadaje się do uprawy na wszelkiego rodzaju jałowych i suchych glebach, łącznie z wydmami, jak i żyznych, świeżych, próchniczych glebach ogrodowych. Bardzo tolerancyjna w stosunku do odczynu gleby, rośnie zarówno na skałach wapiennych oraz na torfowiskach. Stanowisko pod uprawę kosówki powinno być słoneczne. Pinus mugo ‘Mops’ jest jedną z najlepszych roślin do sadzenia w miastach, dobrze znosi suszę, zanieczyszczenie powietrza, zasolenie, ponadto jest całkowicie mrozoodporna. Jak większość kosówek, dobrze znosi przycinanie, wówczas jeszcze bardziej się zagęszcza. Odpowiednim terminem cięcia kosodrzewiny jest moment, gdy pojawią się młode wiosenne przyrosty, jednak nie później zanim rozwiną się na nich igły. Przyrosty te należy przyciąć mniej więcej o połowę. Dzięki temu na pędach wykształci się wiele pąków bocznych, z których w przyszłym roku rozwiną się nowe gałązki. W 1984 roku brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze (RHS) przyznało odmianie ‘Mops’ nagrodę AGM. Zastosowanie sosny górskiej ‘Mops’ jest bardzo szerokie. Odmiana doskonale spełnia rolę rośliny umacniającej suche, piaszczyste skarpy, zbocza i nasypy. Świetnie komponuje się w ogrodach skalnych, wrzosowiskach i alpinariach. Roślina numer jeden do obsadzania miejsc o skrajnie niekorzystnych warunkach uprawowych, np. skwerów miejskich, cmentarzy, pojemników na balkonach i tarasach, ogrodów dachowych, ogrodów żwirowych, skraju lasów. Interesujący efekt tworzą rośliny sadzone wzdłuż ścieżek i podjazdów, tworzące z czasem rodzaj swobodnego, niskiego żywopłotu.