Aquilegia Black Barlow - orlik

Kępiasta bylina z kwiatami o oryginalnym zabarwieniu, o listkach okwiatu barwy bardzo ciemno śliwkowej, prawie czarnej. Pędy kwiatowe wyprostowane, wysokości do 80 cm, rozgałęzione, z kilkoma kwiatami na wierzchołkach. Liście złożone, podwójnie trójdzielne, o odcinkach trójklapowych, sinawozielone, od spodu znacznie jaśniejsze. Kwiaty o charakterystycznej budowie zwisające, na długich szypułkach, pełne, gwiazdkowatego kształtu, odmienne od innych ras i gatunków z rodzaju Aquilegia. Kwitnie od maja do lipca. Orliki są wystarczająco odporne na mróz we wszystkich okolicach kraju. Wymagają dobrej, żyznej, próchnicznej gleby. Powinny rosnąć w półcieniu, gdzie lepiej i dłużej kwitną. Mogą być uprawiane na półcienistych, lecz widnych rabatach, lub stosowane jako uzupełnienie runa parkowego lub ogrodowego pod koronami starszych drzew. Możliwa jest uprawa na kwiaty cięte, choć ich transport jest nieco kłopotliwy. Jedynym praktycznym sposobem rozmnażania orlików jest wysiew nasion, które orliki zawiązują w dużych ilościach. Aby uniknąć kłopotliwych samosiejek zaleca się ścinać pędy kwiatostanowe po kwitnieniu, ale przed dojrzeniem nasion, zwłaszcza jeśli orliki rosną na rabatach. W runie można zostawiać, przynajmniej część roślin nie przyciętych, dla swobodnego rozsiewania, należy jednak pamiętać, że orliki różnych odmian łatwo się między sobą krzyżują, a więc potomstwo nie zawsze będzie przypominać rośliny mateczne. Po przekwitnieniu orliki wyglądają niepozornie i z czasem zanikają, dlatego nie zaleca się sadzić ich na brzegu rabaty, a ponadto należy dobierać odpowiednie byliny sąsiednie. Orliki często atakowane są przez szkodniki powodujące gołożery. Przy pierwszych objawach żerowania najlepiej ściąć i spalić części nadziemne, nowe liście wyrosną dość szybko po ścięciu. Jesienią części nadziemne zasychają, nie potrzeba stosować żadnych osłon zimowych.