Tilia platyphyllos – Lipa szerokolistna

Drzewo wysokości do 35 m, o szerokiej, stożkowatej lub kopulastej koronie. Rośnie bardzo szybko. Dolne gałęzie zwisają do dołu, szczególnie u starych egzemplarzy. Pień gruby, u starych drzew może przekroczyć 1,5 m średnicy, pokryty głęboko spękaną korą. Młode pędy owłosione. W okresie zimy oliwkowozielone, od strony słonecznej zaczerwienione lub czerwonobrązowe.Liście okrągłe lub jajowate, długości do 12 cm, u nasady sercowate, regularnie piłkowane. Na dolnej stronie owłosione, z kępkami białych włosów w kątach liści.Kwiaty pachnące, jasnożółte, zebrane w kilkukwiatowe, zwisające wierzchotki. Jedna z najwcześniej kwitnących lip (czerwiec).Owoce kuliste lub gruszkowate, z 5 wyraźnymi żebrami, owłosione.Występuje w Europie Środkowej i Południowej.Całkowicie mrozoodporny gatunek (strefa 4).Najlepiej się czuje na glebach ciężkich (gliniastych, lessowych lub na madach). Dobrze też rośnie na glebach lekkich, ale dostatecznie wilgotnych. Dobrze rośnie także na glebach wapiennych. Na glebach lekkich, przesychających rośnie powoli i wcześnie traci liście jesienią. Jest gatunkiem ciepłolubnym. Wymaga stanowisk dobrze nasłonecznionych. Nie lubi suszy i zanieczyszczeń miejskich, a zwłaszcza zasolenia. W niekorzystnych warunkach szybko zrzuca liście lub zamierają one już na drzewie.Polecany do zadrzewień przydrożnych, krajobrazowych i parkowych. Doskonałe drzewo alejowe. Dobrze znosi cięcie i formowanie, w związku z czym stosowane na wysokie żywopłoty lub formowane szpalery. Można także sadzić w dużych ogrodach przydomowych.Doskonała roślina miododajna.Jej drewno jest bardzo miękkie, w związku z tym często stosowane w rzeźbiarstwie. Z lipy wyrabiano dawniej chodaki, deski kreślarskie, rozmaite naczynia domowe oraz łyżki. Z jej drewna wyrabiano także skrzypki będące ludowym instrumentemZ młodych pędów pleciono koszyki i kołyski. Z łyka wyplatano maty, sznury i łapcie.Liście mogą służyć jako pokarm dla bydła zarówno w stanie świeżym, jak i suszonym. Kwiaty lipy używane są w ziołolecznictwie jak środek napotny.Była drzewem czczonym i świętym. W polskich dworach po urodzeniu się dziewczynki wysadzano lipę jako pamiątkę tych urodzin. Wyrabiano z niej trzonki do kropideł. Wierzono, że w lipę nigdy nie uderza piorun, co z kolei skutkowało sadzeniem jej w zagrodach i wokół domostw. Od niej pochodzą nazwy wielu miejscowości, z których najbardziej chyba znana to Święta Lipka. Według wierzeń cień lipy nigdy nie sprowadzał choroby, ani nie uśmiercał ludzi.Korzenie lipy są bardzo odporne na ugniatanie, dlatego też często sadzono je przy kościołach i drogach, gdzie był duży ruch ludzi oraz różnych pojazdów.